Haeret in salebra. Magna laus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Suo genere perveniant ad extremum; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quae contraria sunt his, malane? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Cave putes quicquam esse verius. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Hos contra singulos dici est melius. At coluit ipse amicitias. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.

Venit ad extremum; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.

Ut aliquid scire se gaudeant? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Duo Reges: constructio interrete. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Rationis enim perfectio est virtus;

Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Praeclare hoc quidem. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem

supremum diem, scribebamus haec. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Qui est in parvis malis. Quaerimus enim finem bonorum. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Age, inquies, ista parva sunt. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quonam, inquit, modo?