Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Recte, inquit, intellegis. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Rationis enim perfectio est virtus;

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Velut ego nunc moveor. Sed quod proximum fuit non vidit. Duo Reges: constructio interrete. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Memini me adesse P.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Negare non possum. Non quam nostram quidem, inquit

Pomponius iocans;

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.