Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Certe non potest. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.
Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quibusnam praeteritis? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quod cum dixissent, ille contra. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur.
Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Age, inquies, ista parva sunt. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.
Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Sin aliud quid voles, postea. Sed erat aequius
Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.
Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Sed ego in hoc resisto; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
Non est igitur voluptas bonum. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Rationis enim perfectio est virtus;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed nimis multa. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. At coluit ipse amicitias. Deinde disputat, quod cuiusque generis
animantium statui deceat extremum.
Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Nos commodius agimus. Quod cum dixissent, ille contra. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Sed nunc, quod agimus;
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek