Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Sed quot homines, tot sententiae; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Stoici scilicet. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Sed plane dicit quod intellegit. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Tenent mordicus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quod cum dixissent, ille contra. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Sed ad rem redeamus; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quod non faceret, si in

voluptate summum bonum poneret. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quorum altera prosunt, nocent altera. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? An nisi populari fama? Duo Reges: constructio interrete. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Istic sum, inquit. Proclivi currit oratio. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quis est tam dissimile homini. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis.

Cur id non ita fit? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Estne, quaeso, inquam,

sitienti in bibendo voluptas? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Suo genere perveniant ad extremum; Minime vero istorum quidem, inquit. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Comprehensum, quod cognitum non habet? At enim hic etiam dolore. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quid de Pythagora? Idemne, quod iucunde? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.