Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Sit sane ista voluptas. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quid vero?

Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Duo Reges: constructio interrete. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nos cum te, M. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Quod iam a me expectare noli. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Prioris generis est docilitas, memoria; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates

repellant. Non igitur bene.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cui Tubuli nomen odio non est? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Igitur ne dolorem quidem.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Immo videri fortasse. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Sed videbimus.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Prioris generis est docilitas, memoria; Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.

Ita prorsus, inquam; Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Deinde qui fit,

ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;